Het is al weer even geleden dat ik wat geschreven heb. En misschien ook maar een goed teken want het beheerst niet meer dagelijks mijn leven.
Wat er in de tussentijd gebeurd is:
Na een fijne zomervakantie ben ik weer vol goede moed met de reïntegratie verder gegaan. Begonnen met 3 dagen van 5 uur en dat wekelijks opbouwen. Het gaat goed en eind september ben ik al weer volledig (28 uur) aan het werk. Natuurlijk ben ik nog wel eens moe maar niet meer zo extreem als tijdens de behandelingen.
Tijd om me te gaan concentreren op de volgende hersteloperatie.
Dit keer is mijn goede borst aan de linkerkant dus aan de beurt. Omdat ze met alleen liften geen symmetrie gaan krijgen met de gereconstrueerde borst wordt er aan de goede borst ook een (klein) implantaat ingebracht. Bijkomend voordeel, een maatje meer en weer 2 van 18 jaar :-).
Op 11 november ben ik aan de beurt. Smorgens om 7 uur mag ik me al melden in het ziekenhuis. Gelukkig kunnen opa en oma oppassen want de meiden moeten gewoon naar school die dag. Voordeel van zo vroeg aanwezig zijn is dat je de eerste bent en het dus niet veel kan uitlopen. Nadat ik een charmant operatiehemd aan heb gekregen mag ik al rond 07.45 uur naar de operatieruimte. Daar is het topdrukte. Zo'n 8 bedden met patiënten die braaf op hun ingreep liggen te wachten. Een verpleegkundige doet zijn best om een infuus aan te leggen maar dat valt niet mee. Als hij het infuus aanzet komt er een grote bult op mijn arm dus moet het opnieuw. Gelukkig komt er een andere arts helpen. Daarna komt mijn plastisch chirurg nog even met haar viltstiften mijn bovenlichaam weer vol met strepen en cirkels zetten. Daarna nog even wachten en dan mag ik naar binnen. Daar eerst weer een reeks vragen, check check, dubbelcheck en dan lekker slapen.
Rond 11 uur ben ik weer terug op de afdeling. Pijn valt mee, heb wel een drain en ben wel erg moe. Dus slapen en daarna wat eten. Smiddags krijg ik nog een gezellige buurvrouw. S'nachts voel ik me ineens niet goed. De elastische band om mijn borsten zit zo strak dat ik het idee heb dat ik moet overgeven. Van de verpleegkundige mag hij even een kwartiertje af. Zo dat scheelt gelukkig. Daarna moet hij weer aan maar ze doet het ietsje losser. Slapen doe ik weinig het is altijd zo gehorig in het ziekenhuis. De volgende dag mag ik na het bezoek van de artsen naar huis. Wel met drain want die heeft nog teveel gelopen. Papa komt me halen, lekker naar huis op de bank. De pijn valt reuze mee. Ik mag mijn arm alleen niet teveel gebruiken dus goed opletten daarmee. De dag erna mag de drain er al uit. Gelukkig heeft Jolanda tijd om mee te gaan naar het ziekenhuis want GeertJan moet werken en ik mag 2 weken niet autorijden of fietsen. Verder heb ik ook veel hulp van opa en oma die voor Janne zorgen en voor het eten. En de buurvrouwen zorgen ervoor dat Isa en Vera van en naar school komen. Superfijn allemaal! Na 2 weken gaat het weer goed, vermoeidheid is weer voorbij en na de controle in het ziekenhuis mag ik ook weer gaan werken. Gelukkig maar want ik was het thuiszitten al lang weer zat.
Wel heb ik weer wat last gekregen van lymfestrengen. Ze lopen direct onder mijn net geopereerde borst over mijn ribbenkast. Het voelt aan als een draad van waslijn en is erg pijnlijk. Komt waarschijnlijk door de sportbeha die ik de eerste 3 weken dag en nacht moest dragen en daarna nog 3 weken overdag. Het elastiek van de beha zit namelijk net onder mijn litteken wat de doorstroom van de lymfevaten niet echt bevordert. Maar goed gelukkig heb ik een fijne lymfetherapeut die met die strengen wel raad weet. Hopelijk ben ik er over een paar weken weer van af.
Met deze operatie ben ik dus ook klaar met de echte behandelingen en hersteloperaties. Het enige wat ik nog kan doen is een nieuwe tepel laten maken aan de rechterkant. Ik twijfel nog een beetje of ik dat laat doen. Het maakt het natuurlijk wel meer af. Een soort kersje op de taart ;-)
Verder ben ik al weer bijna een jaar bezig met de anti-hormoonbehandeling. Ik baal er soms flink van. Ik heb (met name naar de kinderen) een erg kort lontje gekregen waar ik achteraf altijd weer spijt van heb. Verder heb ik zeker 15/20 opvliegers per dag. Dus het is de hele dag vest aan en weer uit. Pfff lastig hoor. Tel daarbij op de pijn die ik smorgens heb in mijn handen voeten en heupen en droge gevoelige slijmvliezen. Het maakt me dat ik me soms al een halve bejaarde voel. Met als vooruitzicht dat ik dit nog minimaal 4 jaar moet. Daarna misschien weer mijn eigen cyclus terug krijg om daarna weer in de natuurlijke overgang te raken. Ik kijk er nog niet naar uit....
Ik ga dus ook bij het eerstvolgende gesprek met de oncoloog in februari maar eens bespreken wat de mogelijkheden zijn. Onder andere of het verwijderen van de eierstokken misschien een optie is.
Maar goed nu dus eerst maar eens genieten van de feestdagen en hopelijk op een beter 2015!
