De laatste week voor chemo 3 verloopt rustig. Op een zere arm na geen last gehad van de griepprik gelukkig. Wel krijg ik post over een ziekenhuisbacterie. De VRE darmbacterie. Opgedoken in het ziekenhuis toen ik daar net lag voor mijn operatie. Op zich niet zo schadelijk maar wel voor mensen met een lage weerstand. Fijn dat kan er ook nog wel bij. Dus ik neem contact op met het ziekenhuis blijkt dat ze vijf dagen op rij een een darm monster nodig hebben. ik mag ervoor nar het ziekenhuis komen of ik krijg een doe-het-zelf setje voor thuis. Nou doe me dat laatste maar daar kom ik wel uit geef ik aan. Verder details van de testjes zal ik jullie besparen...
Op woensdag moet ik weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken. De bloeduitslagen zijn ook weer goed dus ik krijg groen licht voor de derde kuur. In overleg met de verpleegkundige krijg ik andere medicijnen tegen de misselijkheid en maagbeschermers erbij. Helaas worden deze alleen allemaal niet vergoed dus zelf betalen dan maar. Nou ja als het maar werkt. Daarna nog naar de apotheek en bijna 3 uur later kan ik weer naar huis. Nog even van een goede dag genieten morgen want vrijdag mag ik weer.
Mijn zus Jolanda gaat vrijdag nog gezellig een keer mee. Het verloopt allemaal vlot en na ongeveer 3 uur mogen we weer naar huis. De misselijkheid valt gedurende het weekend mee. Wel aanwezig maar niet zo heftig als de eerste twee kuren. Wel ben ik ontzettend moe. Blij dat de meiden dan ook op zondagmiddag even naar ons pap en mam gaan want ze doen hun best om mij te ontzien maar in hun onschuld vergeten ze dat natuurlijk geregeld.
Zondagavond nemen ons pap en mam lekker kippenpootjes mee als ze de kindjes terug komen brengen. En ondanks het smaakverlies wat meteen begint na de chemo lijkt dit het enige te zijn wat een beetje smaakt. Op maandagochtend breng ik de kindjes naar school en rij meteen door naar het bloedprikken. Eenmaal thuis eerst een uur slapen en dan krijg ik trek. Maar waarin want niets smaakt. Gelukkig zijn er nog 3 koude kipkluifjes over en die worden dus om 10 uur 's morgens met smaak (nou ja voor zover aanwezig) verorberd.
Op maandag begint ook de botpijn. Ondanks de paracetamol waar ik op zaterdag al mee begonnen is het deze keer een stuk erger dan de vorige keren. Met name mijn onderlichaam krijgt het zwaar te verduren. Vanaf mijn heupen doet ieder schanierpunt pijn. Met name 's s nachts is de pijn in mijn bovenbenen en kuiten hevig. Waarschijnlijk door het stil liggen want als ik licht in beweging blijf is de pijn beter te verdragen. Het houdt de dagen erna ook langer aan en ook de vermoeidheid is heviger.
Op dinsdag is de misselijkheid weg. Nog steeds smaakt niks en ik heb behoefte aan frisse lucht. Dus ik rij even naar de markt. Meteen nog maar een portie warme kipkluifjes gekocht en een extra portie als voorraadje voor in de diepvries. Voor de vorm koop ik ook maar wat mandarijnen. Daarna maar weer snel naar huis want ik ben bekaf.
Waarschijnlijk begint ook mijn weerstand af te nemen want in het weekend krijg ik last van mijn mond en tong. Net alsof ik het verbrand heb aan te hete soep. Op maandag maar even bellen met het ziekenhuis en ik moet even langs komen. Mijn mond en tong worden uitvoerig bekeken maar helaas is het net niet erg genoeg om in aanmerking te komen voor een experimenteel middel uit het ziekenhuis. Dus krijg ik een proeftubetje tandpasta en mag dan door naar de apotheek om op eigen kosten een tube mondgel erbij te gaan halen. Helaas werkt het niet echt bijzonder. Hopen dus dat mijn weerstand weer opkrikt dat ik hier weer vanaf ben voordat de volgende kuur van start gaat.
Op dinsdag nog even naar de plastisch chirurg. Weer 60cc erbij, het begint wat te worden. We zijn er bijna, volgende week nog een laatste keer bij de arts die me ook geopereerd heeft. Dan kan ik ook meteen met haar bespreken wanneer ik geopereerd mag worden. Zoals ik al van anderen vernomen heb zal dat waarschijnlijk pas rond april worden. Dat duurt dus nog wel even.
Nou nog even genieten van de komende week want volgende week vrijdag gaan we er weer voor. Ik zie er als een berg tegenop maar ja geen keus hė. Gelukkig ben ik op de helft en kan ik nu dus echt gaan aftellen!
Verder nogmaals alle (oud) collega's, vrienden en familie bedankt voor al jullie kaartjes, bloemen, berichtjes en andere manieren van aandacht en hulp! Fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven!
