Vrijdag 3 januari
Jolanda gaat gezellig mee naar de laatste kuur. Op de chemokamer loopt alles vlotjes. We hebben gezellige klets met Marianne, een lotgenoot die ook nog eens bij de Rabo werkt. Wat is de wereld toch klein.
Na afloop gaan Jolanda en ik even een broodje eten in het restaurant van het ziekenhuis om te vieren dat het mijn laatste kuur is. Eenmaal thuis staan er 2 prachtige grote opgemaakte vazen op tafel. Van mijn lieve pap, mam en broer en zussen. Bedankt allemaal!
De kindjes hebben nog vakantie en zijn alle drie de hele dag bij ons papa en mam. Dus ik kan het lekker rustig aan doen thuis.
In het weekend neemt Liesbeth Isa en Vera weer mee voor een nachtje slapen. De meiden vinden het gelukkig een groot feest dus daar hoef ik me niet schuldig om te voelen dat ze zo vaak ergens naar toe moeten. De misselijkheid is nauwelijks aanwezig. Maar moet dan ook wel zeggen dat ik een beetje eigenwijs vrijdag al begonnen ben met de medicatie tegen misselijkheid die ik normaal pas vanaf zondag gebruik. En moet zeggen ik voel me een stuk beter. Verder op tijd begonnen met de extra medicatie tegen de botpijn. En ook dat lijkt te helpen. De maandag en dinsdag heb ik veel minder pijn. Had ik dit maar vanaf kuur 1 gehad! Op de vermoeidheid en de vreselijke smaak in mijn mond na kan ik bijna zeggen dat het een eitje is deze kuur ;-)
In de tweede week heb ik weer een afspraak bij de oncoloog. We blikken even terug op alle kuren en we zijn samen blij dat het achter de rug is. Nu het volgende traject. De anti-hormoon behandeling. Minimaal 5 jaar lang moet ik elke dag Tamoxifen slikken. Een pil die ervoor zorgt dat mocht er weer ergens een kankercellen ontstaan deze niet zal reageren op de hormonen in mijn lichaam. De reseptoren op de tumorcellen worden er als het ware door geblokkeerd. Na 5 jaar kijken we verder al zal dan waarschijnlijk de richtlijn aangepast zijn na 7 jaar,dus dan komt er nog 2 jaar bij. Maar goed dat zien we tegen die tijd wel. Verder is het beste dat als mijn lichaam geen hormonen meer produceert want een zwangerschap wordt afgeraden. Nou daar was ik zelf gelukkig ook al klaar mee. ;-) Door de chemo ben ik al in de overgang en heb ik dus geen menstruatie meer (dat is dan iets wat ik niet mis) maar dat zou binnen een jaar weer terug kunnen komen. Dus krijg ik ook spuiten om de drie maanden. Die zorgen ervoor dat mijn eierstokken definitief niks meer doen en werkt het dus meteen als anticonceptie. Maar er wordt me wel verteld dat de bijwerkingen van de spuiten vrij heftig kunnen zijn. Na 6 weken is het op zijn hevigst en daarna zwakt het wat af. Na ongeveer 3 maanden kan ik ervan uitgaan dat hoe ik me dan voel blijvend is. En omdat we dan weer de nieuwe spuit zouden moeten zetten maken we voor dan weer een afspraak om te evalueren hoe de afgelopen 3 maanden geweest zijn.
23 januari heb ik weer een gesprek met de mamacare verpleegkundige en zij zal de spuit zetten. Dus lieve mensen als ik in de weken daarna onuitstaanbaar, opvliegerig en depressief ben dan weten jullie waar het aan ligt :-).
Verder ga ik nog 2 x per week naar de fysiotherapeut want tijdens de laatste chemo is er in mijn oksel nog een lymfe streng bijgekomen. Gelukkig helpt zijn behandeling wel want het lijkt al weer iets minder te worden.
Ook de afspraak de sportarts moet nog volgen daar hoor ik de 23e waarschijnlijk ook meer van. Ik ben al wel zelf weer actief begonnen met bewegen. Kindjes op de fiets naar school brengen, op de fiets naar de fysio en wandelen met de honden. Het valt lang niet altijd mee maar het begin is er weer en eindelijk kan ik weer de weg omhoog lopen in plaats van steeds verder terug te zakken!
