De carnavalsweek zijn we lekker wezen skiën. Gezellig met de hele vriendengroep en kindjes een weekje Oostenrijk. Ik was zelfs fit genoeg om halve dagen mee te skiën dus heb er echt van kunnen genieten. In die week voelde ik me dan ook zo goed dat ik echt het idee had dat ik al snel weer aan het werk kon. Maar ja wat doe je nu eigenlijk in zo'n week. Ik hoefde niet te koken, wassen, poetsen. En de kinderen hoefden niet naar school. Daarnaast was er volop hulp aanwezig voor de kinderen,dus nogal logisch dat ik energie genoeg had. Eenmaal thuis dacht ik in dat tempo door te kunnen gaan maar een week viel me dat dus flink tegen. Ik liep echt te hard van stapel. Maar ja ga dat zelf maar eens toegeven.
Bij de arboarts zat ik niet echt op mijn gemak. Hij vroeg wat ik kwam doen... Euh ja misschien weer gaan werken. Maar na wat vragen over en weer trok hij al snel de conclusie dat ik er nog niet aan toewas. Het is nog veel te snel zei hij. Blijf nog maar 6 weken thuis en ga maar leuke dingen doen. Eerst dacht ik nog nou dat zullen we nog wel zien. Maar langzaam aan besefte ik me dat het toch wel fijn was dat hij die keuze voor mij heeft gemaakt zodat ik me niet steeds af hoef te vragen wanneer ben ik fit genoeg om weer te gaan werken!
De dag erop moet ik weer naar de mamacare verpleegkundige. Eigenlijk het afrondende gesprek. Maar ze vraagt behoorlijk door over hoe het nu echt met me gaat. En ik zit er dan ook nog geen vijf minuten binnen of ik begin te brullen.... Tja het valt niet altijd mee. Met de antihormoonkuur zit ik nu op het hoogtepunt dus ik reageer thuis soms korteraf dan ik zelf zou willen. Verder zweet ik mijn bed uit 's nachts en val daarna weer moeilijk in slaap. Ik lig met gemak 2 a 3 keer per nacht een uur wakker. Tja dat doet je humeur ook geen goed. Daarnaast is het vaste ritme van het ziekenhuis weggevallen maar je bent ook nog niet aan het werk. Dus heb je ineens veel meer tijd over om na te denken. Soms vraag ik me af of ik ook oud zal worden. Dan stop ik die gedachten maar weer snel weg. Tuurlijk word ik oud, de kanker is weg en ik moet erop vertrouwen dat het ook wegblijft. Al met al valt het dus zeker niet altijd mee. De verpleegkundige is dus wel blij met het advies van de arbo om voorlopig nog thuis te blijven. Verder wil ze me over 4 weken nogmaals zien om te kijken of ik dan weer wat lekkerder in mijn vel zit.
Ook krijg ik een dexascan om mijn botdichtheid te bepalen. De medicijnen die ik namelijk de komende jaren nog moet slikken kunnen namelijk botontkalking veroorzaken. Gelukkig wijst de scan uit dat mijn botten nog geen tekenen van slijtage tonen dus dat is een mooi uitgangspunt volgens de osteoperose verpleegkundige. Ik moet wel zorgen dat ik vitamine D blijf gebruiken en genoeg eiwitten binnen krijg. Over twee jaar krijg ik weer een scan. Of als ik iets breek wordt er meestal ook weer een scan gemaakt zei ze.
Vandaag is het 14 april. Inmiddels zijn er al weer 4 weken voorbij. Ik voel me gelukkig een stuk beter. De antihormoonkuur is over zijn top heen en dat merk ik gelukkig wel. Heb nog wel vaak opvliegers maar ik voel ze nu beter aankomen en kan er beter mee omgaan. Voor 's nachts ligt inmiddels standaard een handdoek en een schoon hempje naast mijn bed. Ik wordt nog wel ongeveer twee keer per nacht wakker van de opvliegers maar na een minuut of 10 val ik weer in slaap. En dat scheelt een stuk of je humeur 's morgens ! Ook de kinderen hebben het inmiddels goed door wanneer ik het weer heet heb. Zit ik weer met een rood hoofd met zweetdruppels aan tafel niet wetend hoe snel ik mijn vest en mutsje uit moet doen. Heb je het warm mam? Vera heeft zelfs op school al een waaier voor me gemaakt van papier haha.
Morgen heb ik weer een gesprek met de mamacare verpleegkundige en ik heb het idee dat ik een stuk sterker in mijn schoenen sta nu. Heb ook echt weer zin om straks gegaan werken ben mijn hele ziekte achter me te kunnen laten. Nou ja voor het grootste deel dan want weggaan doet het natuurlijk nooit meer. Morgen krijg ik ook weer opnieuw mijn 3 maandelijkse spuit. Ben benieuwd of ik hier weer erger op ga reageren wat opvliegers betreft. Ik hoop van niet.
Verder moet ik woensdag nog terug naar de oncoloog om de eerste drie maanden van de hormoonkuur te evalueren. Nou zoals ik er nu op terugkijk was die best heftig. Maar ja dat kan ook
niet anders als je binnen 6 weken in de overgang wordt gebracht terwijl een vrouw in normale omstandigheden daar een paar jaar over doet.
Verder gaat het sporten ook best lekker. Ik train nu twee keer per week bij de fysio. Eén keer krachttraining en de andere keer alleen cardio. Met mijn conditie gaat het al best goed. Ik kan weer flinke stukken wandelen en fietsen zonder bekaf te zijn. De krachttraining viel me wel wat tegen. Tjonge wat een spierpijn na die oefeningen terwijl er amper gewicht aan hing. Maar dat komt door de chemo volgens mijn fysiotherapeut want die breekt ook een deel van je spieren af. Dus daar heb ik nog wel een inhaalslag te maken. Ik Heb verder nog een poging gedaan om te gaan hardlopen maar helaas kreeg ik na de eerste keer al zoveel last van mijn heup dat ik moest stoppen. Bleek mijn rug vast te zitten. Dus die is nu ook in behandeling bij de fysio . Dat is nu wel makkelijk als je daar toch al vaste klant bent haha. En gelukkig gaat dat ook al weer een stuk beter. Ik heb sinds gisteren een crosstrainer van mijn schoonzusje kunnen lenen dus ga ik me daar thuis maar op uitleven als
Geert-Jan 's avonds is werken.
